domingo, 25 de novembro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: Tempos modernos

Adicaremos esta semana a un dos máis importantes creadores do século XX: Charles Chaplin, un inglés que en dez años pasou da pobreza absoluta a ser o home máis famoso do mundo. Actor, director, guionista, productor, músico... en 1923 chegou a ter o seu propio estudio cinematográfico onde rodaba as súas películas (somentes tiña 34 anos!) . Creou un mito universal; Charlot é o vagabundo torpe de roupas miserentas, costumes refinados e corazón sensible  que padece mil penurias. Nas súas películas  Charlot "sen falar", de xeito sutil e intelixente,  denunciaba as inxusticias dunha sociedade desigual e cruel  a través das andanzas daquel pobre desgraciado envolto en tristura que somentes pretendía ter algo que comer, mentres procuraba manter a dignidade.
Unha das películas de máis sona foi O RAPAZ, na que o vagabundo Charlot atópase un bebé abandoado e terase que ocupar do cativo. Velaí déixovos unha escena.

 O RAPAZ
(1921)



Fillo de dous cantantes ingleses, Chaplin conta nas súas memorias que, de pequeniño, a súa nai levábao canda ela á salas onde actuaba, por non o deixar só na habitación alquilada. A música foi un elemento fundamental na súa vida: medrou entre cancións de music-hall e, sen ir a clase, aprendeu a tocar o violín. Aínda que non sabía ler música e tampouco tiña idea de composición ou orquestación, foi o responsable da música das súas películas. Traballaba con músicos profesionais e asúbiáballes ou cantáballes a melodía que tiña na cabeza para que eles a escribiran. Nas súas memorias explica  como entendía a música nas películas:

  "Procurei compoñer música elegante e romántica para enmarcar as miñas comedias; en contraste co personaxe do vagabundo, a música deulles unha dimensión emocional. Os arreglistas musicais rara vez comprendían isto. Eles querían que a música fora divertida. Pero explicáballes que eu non quería competencia, que quería que a música fose un contrapunto entre o  grave e o encanto para expresar o sentimento."

En 1931 ainda que en tódolos cines proxetábanse xa películas sonoras, Chaplin renunciou a incorporar diálogos en Luces da cidade. Charlot seguirá mudo, pero a música será o elemento sonoro que reforzará ás imaxes. O vagabundo pasa por mil avatares por mor de axudar á florista cega da que está namorado. Na escena que vos propoño, o vagabundo participa nunha competición de boxeo para conseguir cartos. Fixádevos na música que utiliza: unha melodía de violíns acompaña as imaxes da pelexa na que os movementos son unha exacta coreografía.
LUCES DA CIDADE
(1931)
Música de Charles Chaplin


Na película Tempos modernos, Chaplin  propón unha divertida crítica sobre a sociedade capitalista filla da revolución industrial. Charlot é un obreiro nunha fábrica e así temos imaxes das tareas rutinarias, das cadenas de montaxe, as obsesións pola rapidez e a productividade. Terco, Chaplin manténse nos seus criterios e non inclúe diálogos na película, pero iso si, hai un acompañamento musical contínuo. Disfrutade da escena da cadea de montaxe da fábrica.

TEMPOS MODERNOS
(1936)


  A primeira vez que se oirá a voz de Chaplin na pantalla será nesta mesma película Tiempos modernos. Que idioma pode falar Charlot sen perder nada da súa universalidade?  Pois velaquí a xenialidade de Chaplin: o seu vagabundo seguirá sendo un mito universal, o seu idioma é de tod@s porque é inventado. Charlot  canta un cuplé intelixible.
 Velaquí vos queda a primeira vez que o mundo escoitou a voz de Charlot. 
 


Chaplin deixou moi clara a súa posición política na película O GRAN DICTADOR, unha crítica veraz e feroz do nacismo, unha denuncia clara de Hitler e as súas propostas racistas.
Chaplin fai os dous personaxes principais: un despiadado dictador fascista, e un barbeiro xudeo perseguido. 
Velaquí quedan dúas escenas para disfrutar da creatividade deste estupendo actor. Fixádevos o tratamento musical tan diferenciado destas dúas xoias que, ademáis, na película son sucesivas.

O GRAN DICTADOR
(1940)




Gargalladas e bágoas van xuntiñas no  argumento de Candilejas, a historia dun vello actor de vodevil que recolle na súa casa a una bailarina que se intentou suicidar. Chaplin agasallounos unha estupenda escena con outro dos grandísimos xenios do cine mudo: Buster Keaton. Disfrutade coa expresividade e os acenos dun e o hieratismo do outro,  o violín desafinado de Chaplin e o piano atrapallado de Buster Keaton.

Chaplin e Keaton
CANDILEJAS
(1952)




10 NA CAMA. Un conto para subir e baixar

Anne Gedges é unha fotógrafa australiana que  leva moitos, moitísimos anos facendo divertidas e ocurrentes fotos de bebés. E con estas imaxes conseguiu crear un imperio de calendarios, axendas, puzles, disfraces infantiles... e libros dos que xa vendeu 19 millóns de copias. Hoxe imos coñecer e disfrutar cun deles.




10 NA CAMA é unha cantiga infantil para moi útil para aprender a contar os 10 primeiros números. Anne Geddes convértea nun libro de fotos.

Dez bebés durmen na cama. No máis profundo do sono, un  deles rola pola cama ata chegar ós pés.
9 bebés durmen na cabeceira da cama e un durme ós pes. No máis profundo do sono, un deles rola pola cama ata chegar ós pés.
8 bebés duemen na cabeceira da cama e dous durmen ós pes...
...
10 bebés durmen ós pes dunha cama. No máis profundo do sono, un deles rola pola cama ata chegar á cabeceira...
 ...


Aproveitaremos este conto para cachegarmos a alguns conceptos de Linguaxe Musical (Escala, Agudo, Grave, Ascendente, Descendente).


...
...
...



Velaí queda un vídeo do conto ilustrado por A. Geddes e a canción na voz dunha cativa.



 Deixo tamén o texto e a partitura



sábado, 24 de novembro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: A guerra das galaxias

En maio de 1977 George Lucas conseguiu que a súa película STAR WARS chegase por fin ós cines. Para él e o seu equipo foi acadar un soño, superando as enormes dificultades das innovacións técnicas que complicaron a rodaxe. Pero nunca imaxinaron que esa película ía revolucionar o cine nin que sería un fenómeno de cultura popular mundial reflectido en once películas, series de televisión, novelas, historietas, cromos, videoxogos, xogos de mesa, xogos de rol, disfraces, bonecos, concertos...

 A GUERRA DAS GALAXIAS
1977
 Música John Williams

O  compositor neoyorquino John Williams  preparou unha partitura con elementos da música clásica como a obertura, ou o leitmotiv para identificar a personaxes.  Inspirado en composicións clásicas, rexeitou a música electrónica e volveu a utilizar a sonoridade dunha orquestra sinfónica.

Hoxe imos coñecer polo miúdo o tema principal desta película. Comezamos por aprender un ritmo que transformaremos en percusións corporais.


 Engadimos texto para convertilo en ritmo verbal


 Continuamos cantando ese texto sobre unha melodía

 Esta é a partitura para frauta

A GUERRA DAS GALAXIAS
(STAR WARDS) 

E velaí a dixitación 

luns, 12 de novembro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: Feliz aniversario Ennio Morricone!!!

Hoxe facemos festa. Celebramos o aniversario dun maravilloso avó... máis ben bisavó. Celebramos a súa longa traxectoria e a súa impresionante creatividade. Desde hai noventa anos esvara por unha vida plena de melodías e instrumentos. E agora velaí está, ó noso carón, coma un xigante cargadiño de espellos sonoros nos que vemos reflexados as nosas máis intensas emocións. Ennio Morricone imaxinou e escribiu a música de máis de 500 películas. 

Hai unhas semanas disfrutamos coa música que imaxinou para a película A MISIÓN.

Imos descubrir outras obras súas. Con Sergio Leone, o seu amigo da infancia, traballou en tres películas que cambiaron moitas cousas. Fixeron unha "triloxía" de películas do oeste rodadas en Almería. 


Por un puñado de dólares
(1964)

A morte tiña un prezo
(1965)


Novecento
(1976)


Os intocabeis de Elliot Ness
(1987)

Cinema Paradiso
(1988)
Bugsy
(1991)
O pantasma da ópera
(1998)

LUCES, CÁMARA...ACCIÓN: Vaqueiros, indios e soldados no Oeste

As aventuras e desventuras dos aventureiros que cruzaron Norteamérica para instalarse na costa Oeste foron narradas en tantas películas que forman un xénero cinematográfico por si mesmo.

Entre 1940 e 1960 as películas do Oeste estiveron de moda. Daquela EEUU estaba a se converter na primeira potencia do mundo, pero como é un país moi novo, deciciu contar  como se formou. As películas "do Oeste" relatan as aventuras das moreas de persoas que abandonaron Europa na procura dunha vida digna e, coa intención de construires un futuro, cruzaron o continente en caravanas pasando mil e unha calamidades. Indios, vaqueiros, granxeiros, mineiros, bandoleiros, salteadores, soldados... enchen as películas do oeste. Mulleres poucas: a esposa, a noiva, a filla, as bailarinas do saloon e, como moito, algunha tendeira ou algunha mestra... Quedan aínda moitas historias por contar.

As películas "do oeste" destes anos amosan a beleza de EEUU. A cámara retratan os enormes espazos naturais e baleiros: as grandes pradeiras, as enormes montañas, os caudalosos ríos... As personaxes son heroes, fortes, honestos e valentes que afrontan todas e cada unha das penurias que a vida lles presenta. A música que acompaña estas imaxes tamén é grandiosa con enormes orquestas e armonizacións poderosas. As películas clásicas do Oeste inventan un pasado de heroes, proezas e fazañas.

A dilixencia
(1939)


Horizontes de grandeza
(1958)
Música Jerome Moross

O tesouro de Sierra Madre
(1948)
Música de Max Steiner

Solo ante el peligro
(1952)
Música de Dimitri Tiomkin

Os sete magníficos
(1960)
Música de Elmer Berstein


Pero a nos anos 60 Sergio Leone e Ennio Morricone conseguiron encher as salas de cine cos seus spaguetti western. A primeira película que rodaron foi POR UNHA PRESA DE DÓLARES (1964)O éxito animounos a rodar no ano seguinte A MORTE TIÑA UN PREZO (1965). E como a cousa funcionaba, de seguido rodaron a terceira: O BO, O FEO E O MALO (1966). Non houbo máis porque Sergio Leone morreu, pero esas tres películas revolucionaron a historia do cine. Veredes por que.

Sergio Leone conta historias de buscavidas, tramposos, violentos, simples, que intentan sobrevivir nun mundo duro e hostil. Sergio Leone retrata unha sociedade sen heroes, máis salvaxe, máis real e posibel nunha época moi difícil.

 A música é un elemento fundamental nestas películas. xa non hai grandes orquestras porque Ennio Morricone utiliza todo canto se lle ocorre: instrumentos tradicionais, instrumentos electrónicos, coros, asubíos... Cada personaxe está acompañado e definido por un son distinto: unha frauta, un birimbao, o carrillón do reloxo... Morricone compuña a música antes de que se rodase a película, e así Sergio Leone podía usala como música de fondo na rodaxe. Deste xeito imaxes e música encaixan con precisión.


Por unha presa de dólares
(1964)
Música de Ennio Morricone


A morte tiña un prezo
(1965)
Música de Ennio Morricone

O bo, o feo e o malo
(1966)
Música de Ennio Morricone

domingo, 28 de outubro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: Danny Elfmann, un compositor máxico

Danny Elfmann... Danny Elfmann... Mmmmmm... Pois non sei quen é...
Pois coñeces o seu traballo; disfrutas das súas ideas desde hai moito tempo.
Escoita a esta orquestra interpretando unha obra súa. Eres quen de recoñecela?




Ponlle face: velaí está, rodeado de instrumentos musicais.


 Californiano (nado en 1953), leva toda a súa vida traballando no mundo do espectáculo. A principios dos anos 70 formou unha compañía que facía comedia musical. Logo e co seu irmán formou un grupo musical e tocaban rock e ska (Oingo Boingo). E o seguinte paso na súa carreira foi xa como compositor de música cinematográfica e moitas películas... sobre todo para o seu amigo Tim Burton con quen leva 30 anos afrontando proxectos cinematográficos.


Tes escoitado composicións súas en:

Os Simpson, Batman, Dick Tracy, Spiderman, Hulk, Eduardo Manstesoiras, Mars Attacks, Charlie e a fábrica de chocolate, A noiva cadáver, Pesadelo denantes de Nadal, Beetlejuice, Alicia ó través do espello, Alicia no país das maravillas, Big fish... e moitas, moitísimas máis. Cine fantástico, cine de superheroes, 
Música de películas, música para series de tv, ou música para videoxogos, e incluso música para espectáculos do Cirque du Soleil... ben seguro agora recoñecerás ter disfrutado coas súas obras.

Nesta breve entrevista Danny Elfmann comenta algúns detalles interesantes para entender mellor o seu traballo.

xoves, 18 de outubro de 2018

Voces

Moi recentemente faleceu Monserrat Caballé, unha das cantantes máis importantes do noso tempo.  Esta soprano percorreu os palcos máis afastados do planeta interpretando máis de 80 personaxes en distintas óperas.

Velaí deixo a súa voz, inmensamente delicada, para que poidades lembrar sempre a perfección e sutileza do seu canto. 


https://youtu.be/oYjxe2UzuYo


 Se miramos polo miúdo as voces humanas, poderemos organizalas en tres grupos ben diferenciados: 

* Voces FIMININAS.- A larinxe e as cordas vogais das mulleres son máis curtas que as dos homes e, daquela, o son é unha 8ª máis agudo que o son das voces masculinas.
 
* Voces MASCULINAS.- Xa que logo a larinxe é maior, tamén o son desas voces é máis grave.

* Voces INFANTÍS.- O son é o máis agudo porque a larinxe é máis curta que a dos homes e as mulleres.
 
Cando cliquedes na imaxe chegaredes a un enlace creado pola profesora Maria Jesús Camino Rentería para coñecer polo miúdo as distintas voces.

http://cmapspublic2.ihmc.us/rid=1LHBNL7GV-1FFVQ84-1P1K/Clasificaci%C3%B3n%20de%20las%20Voces.cmap

Velaí a representación no pentagrama da amplitude de sons que acadan as distintas voces atendendo á súa tesitura.
VOCES FEMININAS



VOCES MASCULINAS


VOCES BRANCAS (NENOS E NENAS)


Rematamos con dous vídeos que explican con detalle os pormenores das voces humanas.
 



domingo, 14 de outubro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: West side story

A historia de  amor entre dous membros de familias inimigas e enfrontadas nun grave conflicto ten sido mil veces narrada. Shakespeare contouna en "Romeo e Xulieta" e, desde aquela, volve unha e outra vez adaptada á distintas épocas ou lugares. E así foi Leonard Bernstein, un compositor e director de orquestra norteamericano, decidiu situar nas rúas de Nova York a historia de amor entre membros de dúas cuadrillas rivais.

Esta nova versión de Romeo e Xulieta, WEST SIDE STORY, estrenouse como espectáculo musical nun teatro de Brodway en 1957. O éxito da obra levounos a rodar a película en 1961.

Nesta versión, non hai familias, senón que son dúas cuadrillas enfrontadas: pelexas, regueifas, discusións, amor tolo...nas rúas e terrazas dunha inmensa cidade.  A música é a peza fundamental para definir as dúas cuadrillas. Os Sharks (portorriqueños, os inmigrantes) están representados pola música e os ritmos latinos, mentres que os Jets (os fillos dos irlandeses, polacos e italianos) están representados polo Jazz. A película axudaranos a reflexionar sobre a mestizaxe, o racismo, a inmigración, a fusión das distintas culturas...

Jerome Robbins foi o coreógrafo, exixente, que siempre persiguiu a naturalidade e a fluidez no movemento. Por eso, unha das dificultades de bailar West Side Story é facelo de xeito que o público  entenda o baile como unha extensión do movemento propio das personaxes. É unha coreografía que obriga ós actores e actrices a unha forma física digna de atletas olímpicos.

Unha das pezas con máis sona é AMÉRICA, un tema con ritmo de huapango mexicano. realmente é unha regueifa entre as rapazas defensoras das "bondades" da sociedade americana, e os rapaces que descreben os aspectos negativos. A peza é vertixinosa; rapaces e rapazas discuten ó tempo que cantan e bailan. Rítmicamente é un compás de amalgama que combina 6/8 e 3/4. 

Velaí a escena

West side story
(1961)

Imos xogar co compás de amalgama que combina o 6/8 e o 3/4.
 
RITMOS PARA FACER UNHA TORTILLA FRANCESA

Cantando, aprenderemos hoxe a facer unha tortilla francesa. 

1.-Abrimos o ovo


2.- Batémolo
3.- Fritímolo
4.- Comémolo
Velaí toda a secuencia 

Agora transformamos os ritmos verbais en percusións corporais



Visionamos novamente a escena. Nesta versión temos unha tradución para comprender a conversación que manteñen. Prestade atención e marcade con algún aceno aqueles fragmentos nos que recoñecedes a música.

"América"  co texto traducido

O baile son movementos organizados atendendo a música e ocupando un espacio. No cine atopamos moitos bailes inesquecibeis. Velaquí algúns deles. Esther Williams bailaba na auga na película:

Escola de Sereas
(1944)



Bailan nas gradas e cafes en:
Grease
(1978)



Bailan os leñadores e as rapazas entre ás árbores das montañas en:
Sete noivas para sete irmáns
(1955)



Os limpadores bailan sobre os tellados londinenses na película:
Mary Poppins
(1964)


As traballadoras dunha fábrica bailan durante seu traballo na película danesa: 
Dancer in the dark
(2000)


Bailan os invitados dunha boda indú a bordo dun barco:
Dil Dhadakne Do
(2015)

venres, 5 de outubro de 2018

LUCES, CÁMARA... ACCIÓN: A Misión


O día 12 de Outubro de 1492 a expedición de tres naves que capitaneaba Cristóbal Colón chegou á illa Guananí no arquipélago das Bahamas. Eles querían achegarse "ás Indias" que era como lle chamaban daquela a Asia. Pero metéuselles un continente polo medio... e aquí estamos máis de 400 millóns de persoas entendéndonos en castelán.

A MISIÓN

 A Misión conta unha historia de aventuras sobre as relacións entre etnias e sociedades distintas, a colonización, o prezo da aportación cultural europea, as distintas formas de beleza e a violencia. Describe como na colonización de América mesturáronse intereses económicos, políticos e relixiosos.


O compositor Ennio Morricone rexeitou esta película. Este excepcional músico italiano de ideoloxía de esquerda non quería ter nada que ver coas grandes empresas cinematográficas americanas, e non se fiaba da interpretación histórica. Pero os productores conseguiron sentalo nunha sala de proxección para que visionase a escena na que Jeremy Irons toca o oboe na selva. Para acompañar as imaxes meteran unha peza de música clásica. Cando acenderon as luces, Morricone estaba chorando de emoción. E así foi que escribiu unha partitura sensible e emocionante na que mestura a música litúrxica europea (as corais), as percusións indias e a delicada sutileza do oboe. A música desta película ten moitísima sona e, para moitísimas persoas, é unha das mellores Bandas Sonoras da Historia do Cine.
 

A melodía que Ennio Morricone titulou "O óboe de Gabriel" tense interpretado como "o son do desexo de convivencia na paz nun mundo cargado de violencia e ansia de dominación". Un oboe sona na selva e os guaraníes achéganse extrañados.


 A música é o recurso para establecer a relación, e a beleza é o elemento que fai desaparecer a desconfianza dos indíxenas que, máis adiante chegarán a se converter en hábiles artesáns de instrumentos musicais, que amosarán o seu "grado de civilización" interpretando cantos corais diante dunha Comisión Internacional. A música, a sensibilidade, a educación, a constancia ... están na escena final na que uns cativos indíxenas fuxen nunha canoa e levando canda eles un instrumento musical.

Que sabemos dese instrumento que Gabriel utiliza para achegarse ós guaranís? Pois é un instrumento moi antigo: no Exipto dos faraóns, na Grecia de Pericles, o na antiga India disfrutaban con instrumentos moi semellantes. Pero o ÓBOE aínda é bastante descoñecido.
É un instrumento de vento de madeira no que hai que soplar nunha boquilla (unha paleta dobre). Para tocalohaberá que  hai que dominar a respiración e  ademáis, controlar correctamente os músculos que están arredor dos beizos.
O ÓBOE ten 20 buratos e, para abrilos ou pechalos hai un sistema de "chaves".





Ennio Morricone escolleu o son nasal e penetrante do óboe. Atent@s a esta versión que atopei na rede. É unha versión para a escola e, daquela, utiliza os instrumentos que temos nós: frautas e metalófono... pero escoitade para descubrir se lle notades algo raro...


Imos seguir novamente a partitura, pero somentes cantaremos o acompañamento do metalófono.

Xa que afinamos as voces, intentaremos cantar a seguinte melodía ó unísono:

E estoutra 


 Ou estoutras

 O son do ÓBOE é o que utiliza a orquestra para afinar. O óboe toca un LA e toda as distintas familias da orquestra buscan ese mesmo son para unificar a súa afinación.  
Velaí deixovos unha orquestra perfectamente afinada. Van tocar a música da película A MISIÓN. O oboísta estudou moito e sente unha enorme emoción porque ENNIO MORRICONE, o compositor da obra, será quen dirixa este concerto. Reláxate e prepárate para disfrutar dun momento moi especial.




luns, 1 de outubro de 2018

Scott Joplin, o rei do tempo rachado

* 1- Somentes unha destas imaxes é un retrato de Scott Joplin. Escolle unha delas.

 A

B

C

Velaí quedan algúns enlaces para resolver as cuestións que seguen:

O Rei do Ragtime                                                   Biografía Scott Joplin
 
* 2 - Ata que idade puido ir á escola Scott Joplin?

* 3 - Que instrumento tocaba?

* 4 - Aínda que as súas composicións tiveron moito éxito, tivo que publicar obras ocultando o seu nome. Investiga por qué.

* 5 - Ademais de Ragtime, compuso outras obras "máis serias". Investiga cales foron.

* 6 - Investiga que é RAGTIME. Velaquí tes un enlace que te axudará a resolver: 
Que é ragtime? 

* 7 - Cal destas imaxes é unha banda de RAGTIME:

A

B

C

* 8 - Revisa devagar a partitura. Hai SÍNCOPAS. Localízaas e indica cantas son e onde están.








venres, 28 de setembro de 2018

LUCES, CÁMARA... ÁCCIÓN: O golpe


Facer unha película é "construir unha gran mentira". Nada é verdade. Nin persoas, nin lugares, nin  situacións, nin obxectos son o que parecen... aínda máis... son invencións e construccións que desaparecen cando se roda o derradeiro plano da palícula.

 


 

O cine é unha industria na que traballan milleiros de persoas encargadas de imaxinar e fabricar todos e cada un dos elementos que enganarán ós nosos sentidos e confundirán as nosas emocións. Moitas persoas e moitas profesións: arquitect@s, albanel@s, carpinteir@s, pintor@s, decorador@s, electricistas, iluminador@s, maquillador@s, perruqueir@s, costureir@s, modist@s, zapateir@s...



O GOLPE é unha estupenda película de 1973 na que naaaaaaada é o que parece. Conta a historia dun gran engano: uns timadores queren estafar a un ganster. Os protagonistas son dous chicos moi guapos e divertidos que, en realidade, son malos malísimos: un par de estafadores facendo das súas. Para acadaren os seus perversos obxectivos teñen que "construir" unha enorme mentira na que participan moitíiiiiisimas persoas...

O GOLPE
(1973)


 
Nesta película ata a música é un engano. A película estrenouse no ano 1973, pero o autor da música xa morrera 56 anos antes!!!!
Scott Joplin, o autor desas melodías que engaiolan e enredan, conseguiu moita sona a finais do século XIX. Con gran pericia soubo mesturar os ritmos afroamericanos que aprendeu na súa familia, coas melodías das marchas militares. E así naceu o RAGTIME (tempo rachado) a música sincopada  que tocou e bailou a comunidade afroamericana en bares e tabernas ata que conseguiron encher as rúas de Estados Unidos de música de Jazz.

Se clicas na imaxe de Scott Joplin escoitarás un ragtime estupendo con dúas partes ben diferenciadas: a melodía do piano e a melodía dos ventos de metal

https://www.youtube.com/watch?v=4L2qXd2wBb0
 
 
Imos incorporar unha palabra nova ó noso vocabulario musical: SÍNCOPA. 
Lembrade que temos a música organizada polos PULSOS, e os ACENTOS que sempre van no primeiro pulso de cada compás:


Pero atención! Que sucede cando o son que facemos no pulso acentuado é máis curto dos sons que facemos nas partes débiles? ... Pois que a melodía "coxea", pero con moita graza e donaire.

 
 Os puntos vermellos indican os pulsos. Fíxate no pentagrama que segue e notarás ben que as negras están "da cabalo" entre os dous pulsos. Clica sobre o pentagrama seguinte e poderás escoitar como sona a síncopa.
http://dictadosmusicales.weebly.com/uploads/1/0/7/9/10798912/3r3sncopaejemplo.mp3


Velaí queda esta sinxela actividade para descubrir o compás con síncopas.

https://es.educaplay.com/es/recursoseducativos/3085447/sincopa.htm


 Presta atención a esta outra actividade porque as veces haberás de marcar as síncopas e outras terás que indicar as notas que non o son.

https://es.educaplay.com/es/coleccion/10391/3/sincopas.htm



Neste vídeo atoparás explicacións sobre este interesante elemento rítmico.

Se clicas sobre a imaxe poderás seguir a partitura ó tempo que escoitas o ragtime THE ENTERTAINER  (O ANIMADOR) que sona na película O GOLPE


https://www.youtube.com/watch?v=q62DzyvY5CU