CANTÁDEME UN MAIO

Chegou MAIO e con él a festa da primavera das aldeas e vilas galegas. Velaí algunhas coplas do cancioneiro tradicional que falan desa festa. Lembra que si clicas na partitura abrirase o NOTEFLIGHT e poderás escoitala se premes no triángulo vermello do ángulo inferior esquerdo.

AÍ VEN O MAIO 

Aí vén o Maio

pra Vilariño

aí ven o Maio

saír ó camiño.

Este é o Maio

que maiño é;

este é o maio

 que anda de pé.

LEVÁNTATE  MAIO 

Levántate  Maio

que tanto durmiches

pasou o inverno

e non o sentiches.

E víste-lo Maio

e vístelo ben;

se é que non o vistes

 velaí vos vén.   

MAIO, MAIO ENTRA DE CREGO 

Maio, maio
entra de crego
Non revolva-lo tempo xurando.
Maio, Maio
da cruz da mariña
Bótennolo maio, señores caballeros
Se non teñen maios pois bótennos diñeiro

Ahí ven o Maio pola calle do Sol
Ahí ven o maio de roubar ó valedor.
Ahí ven o Maio pola calle do Medio
Ahí ven o Maio de roubar o velo-velo.
Ahí ven o Maio pola calle de Abaixo
Ahí ven o Maio de roubar o Tirabaixo.
Ahí ven o Maio por riba das silveiras
Ahí ven o Maio de roubar ás costureiras.
Ahí ven o Maio pola calle de Arriba
Ahí ven o Maio de roubar á Maravilla.

Escoita esta cantiga na versión de NA LÚA, un grupo do Porriño que, aló polos anos 80, encheu de marcha estas coplas tradicionais.

 Aínda que a tradición dos Maios é ben antiga e celebrábabase en toda Galicia, son as provincias do Sur (Ourense e Pontevedra) onde máis e mellor permanece.

Vai seguindo o fío:   VERBAS  -   SONS   -  IMAXES

Un poeta ourensán,  Manuel Curros Enríquez, escribiu hai cento trinta e cinco anos un belísimo poema que contaba como a rapazada da súa vila, Celanova, ía cantando polas casas e mesmo pedindo algún agasallo cando chegaba o tempo dos maios. Cen anos máis tarde Luis Emilio Batallán, un rapaz de Caldas de Reis, leeu  o poema dos maios; empezou a rebulirlle nos miolos unha melodía, e converteu aquel vello poema en canción. E trinta e cinco anos despois, velaí está, agora convertido en "película".

O MAIO

Aí vén o maio

de frores cuberto ...

Puxéronse á porta

cantándome os nenos;

i os puchos furados

pra min estendendo,

pedíronme crocas

dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sonvos o probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
pra min sempre é inverno! ...

Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá estonces
o maio que eu quero ...

Queredes castañas
dos meus castiñeiros? ...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos;
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,

nin foros, nin cregos.

Manuel Curros Enríquez, Aires da miña terra

E para rematar, imos descubrir como construiu o seu MAIO a comunidade educativa do CEIP Campolongo de Pontevedra.